Ostatnie bociany powoli zbierają się do odlotu, a wraz z nimi nasz znajomy – bociek z nadajnikiem (może ktoś ma jakiś pomysł na imię?). Grupę 8 ptaków (3 dorosłe i 5 młodocianych) obserwowaliśmy dziś żerującą w deszczu koło wsi Jabłoń Kościelna na północnym Podlasiu. Nasz bocian, od miejsca wychowania, przeleciał dotychczas 80 kilometrów. Niewiele. Przynajmniej kierunek się zgadza. Leci na południe.

Ptak przebywa tam od kilku dni w związku z czym postanowiliśmy sprawdzić co go tam zatrzymało. Wokół sianokosy, orka, bronowanie; słowem, szczyt prac polowych. Obfitość pokarmu przyciągnęła nie tylko bociany, ale również liczne ptaki szponiaste: błotniaki stawowe, pustułki, myszołowy, których dziesiątki polowało dziś na polach.

W tym roku na 2 młode osobniki wychowywane w ośrodku rehabilitacji działającym przy Biebrzańskim PN na Grzędach, nałożyliśmy nadajniki GSM, które na bieżąco pozwalają nam obserwować ich wędrówkę. Dzięki temu działaniu chcemy zbadać czy ptaki rehabilitowane w dotychczas przyjęty sposób odczuwają taki sam niepokój wędrówkowy, który zmusza je do przemieszania się na zimowiska, jak całkowicie dzikie osobniki, czy też są to te bociany, które widujemy u nas zimą lub błąkające się po całej Europie.

Niestety, jeden z nadajników przestał nadawać. Nie wiemy co może być tego przyczyną. Na szczęście jeden z bocianów ma się dobrze i podróżuje w towarzystwie dzikich osobników. Mamy nadzieję, że szczęśliwie dotrze do Afryki. Przed nim, jeszcze bardzo długa droga. Pełna śmiertelnych niebezpieczeństw: linii energetycznych, farm wiatrowych, kłusowników. Trzymamy kciuki.

W przyszłym roku planujemy powtórzyć eksperyment. Tym razem chcemy założyć nadajniki na 4 bociany.